bollenbuikenmania

Nog niet zo heel lang geleden huisde little pOppy (nee niet little pony) in mijn buik.

Ja,  dat noemt men een zwangerschap.

Dat is iets volstrekt normaal want vrouwen zijn al zo lang zwanger als ze bestaan.

En toch.

Er werd gestaard en gevoeld.

Er werd gestaard en gelachen.

Er werd gestaard en ik werd bewonderend aangekeken. 

Want Ik Droeg Een Kind In Mij.

Maar er werd  wel niet opgestaan op overvolle treinen, nee dat zou te ver gaan.

Alleszins ik voelde me bij wijlen een alien. Hallo, ik ben maar zwanger hoor!

En nu, nu De Buik is herleid tot Het Penske van weleer, nu lach ik naar zwangere vrouwen, kijk ik hun vertederd aan en moet ik me inhouden om die wildvreemde vrouw niet aan te spreken over het wonder der zwangerschap.

Ik ben een mama geworden. Een hele echte.