not in the mood

Nee, nope, nee ik had er TO-TAAL geen zin in . En eigenlijk had ik nergens zin in zaterdag. Slecht gezind!  Slecht gezind! Slecht gezind!  Nee ik had er geen goede reden voor.  Het was er.

Dus onder veel zuchten en klagen toch een weekmenu samengesteld. Met een uitdaging (zelf falafels maken ???) en een all time favourite (pasta met erwtjes, hmmm).



aziatische kippensoep met noedels



falafel met pitabrood

frietjes van zoete aardappel (met kalskotelletjes en champignonsaus)

minipastaschelpjes met romige saus van erwtjes en spek

Waarschijnlijk ontgaat het iedereen maar een weekmenusamenstelling (en bereiding) gaat gepaard met een aantal uitdagingen van formaat.

Nummer 1:

hoe af en toe vegetarisch eten zonder dat meneer pOppy dat in de smiezen heeft 

tip 1: vermijd ten alle tijden het woord vegetarisch,
tip 2: zorg voor vééél eten zodat hij de kans niet krijgt om te zeggen dat een maaltijd zonder vlees “toch eigenlijk niet vult hé",
tip 3: zorg voor afleiding door bv.  te beginnen zagen over je werk.

Uitdaging nummer 2:

hoe little pOppy eten geven zodat ze opgroeit tot een qua vitaminevoorraad uitgebalanceerd persoontje

Volgens Kind&Gezin kan dit perfect door glazen potjes gevuld met fabrieksmatig gepureerd eten te kopen in de supermarkt.  


Ik geloof dat niet.


Gewoon omdat ik anders goed zot zou zijn om elke keer - getimed, want van een hongerig babymaagje krijg ik migraine - aardappelen en groentjes te stomen met, jaja, afwisselend vis, vlees, een eitje of peulvruchten.


Hoewel. Soms twijfel ik. En in de vakanties waar ik elke dag aan het fornuis sta om die 150 gram uitgebalanceerde voeding te bereiden zal de twijfel genadeloos toeslaan.

En geef toe, het is tenslotte wel Kind&Gezin hé die dat zegt.

Smakelijk!

slaap kindje slaap

De babykamer inrichten: het ideale tijdverdrijf voor de zwangere vrouw. Want dit betekent: shoppen shoppen shoppen. En dit allemaal omdat Het Moet!

En het is ook hechtingsgewijs verantwoord, want tijdens het shoppen denk je aan Het Kind. En vanaf het eerste laagje primer (uitgevoerd door De Vader, aangestuurd door jouw Hormoon Nestdrang) plof je neer in het kamertje en denk je aan Het Kind. Wat menig ouder, inclusief meneer pOppy en ikzelf, over het hoofd ziet is dat die babykamer de eerste maanden gewoon verstoft. Door Kind&Gezin. Eikels!

Alleszins... little pOppy slaapt eindelijk in haar eigen kamertje. En volgens mij vindt ze het wel mooi. Wij vinden het wel mooi. En geef toe, 's nachts als dat kleine liefdeswondertje niet slapen wil, verzachten die schattige spulletjes de pijn. Of toch een beetje hé.

NOT.

over de pot en wat ze schaft

Met little poppy kwam een nieuwe uitdaging: organisatie. Voordien was het holder de bolder, hier zin in, ok dat doen, we zien wel, whatever. Nu is het fast forward naar de volgende uren en dagen en anticiperen anticiperen. 

Cava wel. Vooral omdat ik mezelf een aantal dingetjes probeer op te leggen. Haar valiesje voor de opvang al 's avonds klaar zetten, niet meer 's ochtend maar ook 's avonds douchen en vooral op voorhand plannen wat er de komende week gegeten wordt. En de benodigdheden online bestellen. Leuk! Geen ellendige supermarktbezoekjes meer en altijd een antwoord op de  bijna nog ellendigere vraag: "wat eten we vandaag?"

Het menu voor komende week:

kip met harissa en groene couscous

liguini met scampi en babyspinazie

tajine met lamsvlees

zalm met mierikswortel en bietjes

Met natuurlijk ruimte voor een lasagne, frietjes van de frituur of een andere uitspatting. 

over Yes I Do

Ik ben een trouwe pendelaar. Niet dat ik dit zo een geweldige ontwikkeling in mijn leven vind. Maar toevallig ligt mijn werkplek aan een goed bereikbaar Belgisch station, zodat ik elke dag, behalve woensdag, de treindeuren voor mij zie openschuiven en me naar een vrije plek vecht.

Deze ochtend op de trein bedacht ik me tijdens het nippen van mijn cécémel dat ik niet zo'n fan ben van trouwfeesten.

Dat zou niet zo’n groot probleem zijn, moest er niet zo’n ringetje rond mijn vinger zijn beland.

voor de geïnteresseerden: 

En nu verwacht men iets van meneer pOppy en mij.

Een trouwfeest namelijk.

En wil de traditie dat dit draaiende servetten inhoudt, witte tafellakens en ingestudeerde danspasjes. Een draaiboek van A tot het opgelegde einde van het feest om drie uur ’s nachts. Maar we willen nog niet naar huis, belange niet, belange niet.

Aaaah nee, want we hebben, geef toe, uuuuren moeten wachten tot het trouwfeest effectief een feest werd. Onder het werkwoord feesten valt voor mij nu eenmaal niet het beleefd knabbelen op zes gangen middelmatige kost volgens de etiquette geserveerd.
En dit alles in het gezelschap van mensen die toevallig ook begeleid werden naar tafel acht.

Nu is het dus aan ons. In mijn hoofd ziet het er geweldig uit

Maar een datum, die durven we maar niet te kiezen.

Dus mijmer ik maar verder, met mijn cécémel op de trein, over onze niet-perfecte, kleinschalige en gezellige trouw.  En dit in het gezelschap van mensen die toevallig ook begeleid worden naar Brussel-Noord.

Wat een groot geluk dat er hier niet verwacht wordt dat je ook effectief met deze mensen praat. 

bollenbuikenmania

Nog niet zo heel lang geleden huisde little pOppy (nee niet little pony) in mijn buik.

Ja,  dat noemt men een zwangerschap.

Dat is iets volstrekt normaal want vrouwen zijn al zo lang zwanger als ze bestaan.

En toch.

Er werd gestaard en gevoeld.

Er werd gestaard en gelachen.

Er werd gestaard en ik werd bewonderend aangekeken. 

Want Ik Droeg Een Kind In Mij.

Maar er werd  wel niet opgestaan op overvolle treinen, nee dat zou te ver gaan.

Alleszins ik voelde me bij wijlen een alien. Hallo, ik ben maar zwanger hoor!

En nu, nu De Buik is herleid tot Het Penske van weleer, nu lach ik naar zwangere vrouwen, kijk ik hun vertederd aan en moet ik me inhouden om die wildvreemde vrouw niet aan te spreken over het wonder der zwangerschap.

Ik ben een mama geworden. Een hele echte.

over talenten

Er is ook een andere kant, nl. die dag dat ik de voordeur open deed voor de nieuwe kuisvrouw en zij mij begroette met een frons.
En de vraag: 

"are your parents home?"

Voor die Roemeense vrouw zie ik er 17 uit. Voor de rest van de wereld ben ik toch meestal al Mevrouw.
En voor mijn dochter ben ik zelf al parent. Ja, haar mama.
Zou ze het al weten?
Ik doe alvast mijn best om een verpletterende indruk te maken. Ik dans. Ik zing. Ik combineer beide disciplines. Haar vader, mijn vriend, die mij voor deze performances ooit een ring gaf om ons eeuwig te binden, betwist mijn talent terzake.
Maar ze lacht! Jaaaaaa! Ze lacht.
En daarvoor heeft deze 17-jarige Mevrouw pOppy alles over.
Of toch héél veel.